In mijn serie Portret in Groen Licht vraag ik professionals te laten zien hoe psychologische veiligheid er in het echte werk uitziet. Deze keer is het podium voor Bernadette Vrijling. 

Groen licht begint bij kleine dingen

Of: waarom een leesclub eigenlijk gewoon intervisie is (maar dan met wijn)

Beste manager,Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.Je werkt keihard.Je wil het goed doen. Voor je mensen én voor jouw manager.Maar als je eerlijk bent, weet je: het is een dun koord waarop je balanceert.Vandaag keek je in de spiegel.En zag je iets wat je liever niet zag.Een beetje controle.Een beetje ongeduld.Een vleugje wantrouwen misschien.Niet omdat je het fout doet, maar omdat je het zó graag goed wilt doen.Je team voelt dat.Ze spiegelen jou.Ze wachten af, net zolang tot jij laat zien dat het oké is om iets fout te doen.Psychologische veiligheid begint dus niet bij hen.Hij begint bij jou! Bij de moed om jezelf te zien zoals je bent.En dat is precies waar leiderschap begint. 💚Met respect,Henriëtte

Iedereen die Le Petit Prince ooit las, weet: dit is geen kinderboek. Het is een spiegel voor ons allemaal. Achter de eenvoudige woorden schuilt een diepe les over menselijkheid, vertrouwen en verbinding – precies waar Groenlichtcultuur over gaat.

Wanneer ik een workshop over psychologische veiligheid begeleid, hangt er vaak iets in de lucht. Geen storm, maar spanning. Deelnemers schuiven wat onrustig met hun stoel, giechelen ongemakkelijk of kijken vragend om zich heen. Het lijkt alsof ze denken: “Wat gaat er van mij verwacht worden?”

Stel je voor: je team heeft een huisdier. Geen hond of kat, maar een… roze olifant. Groot, opvallend en onmogelijk te negeren. Toch doen jullie alsof hij er niet is. Ondertussen nestelt hij zich midden in de kamer, precies tijdens dat overleg waarin juist open communicatie en samenwerking zo hard nodig zijn.

Je hoeft de krant maar open te slaan of even door social media te scrollen en je ziet het: Nederland lijkt soms wel in de ban van boosheid. Discussies verharden, meningen staan lijnrecht tegenover elkaar en er lijkt steeds minder ruimte om echt naar elkaar te luisteren. Polarisatie noemen we dat met een mooi woord. Maar eigenlijk vraag ik me af: waarom zijn we allemaal zo boos?

🚦 Wat niet gezegd wordt, kan tegen je werken

Laatst had ik een gesprek met een medewerker over houding en gedrag in haar team. Ze gaf een voorbeeld dat veel mensen zullen herkennen: iemand maakt een grap die eigenlijk niet gepast is. Er wordt ongemakkelijk gelachen, een paar mensen kijken weg, en niemand zegt er direct iets van. Toch blijft het hangen.

“Hoe veilig voelen we ons eigenlijk bij elkaar?” Die vraag stond centraal toen ik een team onlangs begeleidde in een workshop over psychologische veiligheid.