Wanneer ik een workshop over psychologische veiligheid begeleid, hangt er vaak iets in de lucht. Geen storm, maar spanning. Deelnemers schuiven wat onrustig met hun stoel, giechelen ongemakkelijk of kijken vragend om zich heen. Het lijkt alsof ze denken: “Wat gaat er van mij verwacht worden?”
Die spanning is logisch. Psychologische veiligheid in teams gaat immers over jezelf laten zien. Over fouten durven maken, vragen stellen en twijfels delen. En dat voelt kwetsbaar.
Een voorbeeld uit de praktijk
Tijdens een workshop met een wijkteam hoorde ik nog voordat we begonnen iemand fluisteren: “Ik hoop maar dat we hier niet alles op tafel hoeven leggen.”
Dat ene zinnetje zegt alles. Psychologische veiligheid roept verwachtingen én spanning op. Het idee dat er ineens grote problemen op tafel moeten komen, terwijl het juist gaat om stap voor stap werken aan vertrouwen.
Waar komt die spanning vandaan?
De spanning die mensen voelen bij een workshop over psychologische veiligheid heeft vaak drie oorzaken:
-
Onzekerheid: Wat gebeurt er als ik mijn mond opendoe? Wordt er écht geluisterd?
-
Ervaringen uit het verleden: Wie ooit is uitgelachen of genegeerd, neemt dat mee.
-
De verwachting van een quick fix: Psychologische veiligheid lijkt soms iets dat je “even” kunt regelen. Maar het is geen kwestie van één ochtend.
Wat deelnemers zich realiseren
Juist in de workshop ontstaat vaak een belangrijk inzicht: groenlichtcultuur bouw je niet individueel, maar samen als team. Het is geen trucje, maar een gewoonte. Zodra deelnemers merken dat het om oefenen gaat – luisteren, vragen stellen, open praten – zie je opluchting. Er wordt letterlijk ademgehaald.
Psychologische veiligheid is geen project maar een proces
Een workshop is dus geen eindpunt, maar een startpunt. Een eerste stap in teamontwikkeling, waarin een groep leert hoe je ruimte maakt voor fouten, vragen en ideeën. En dat besef is misschien wel het krachtigste resultaat van een workshop.
Reactie plaatsen
Reacties